We besloten om bij de bankjes tegenover de deur van De Waag te gaan zitten en onze maaltijd op te peuzelen terwijl we naar mensen konden kijken op straat. Het blijft bizar om je te realiseren dat iedereen z’n eigen gedachten heeft en de wereld ziet vanuit zijn eigen perspectief, dacht ik zo bij mezelf, vanuit mijn volstrekt originele en unieke visie, terwijl ik een wirwar van mensen over het plein heen zag lopen.
We zagen al wat publiek de deur van De Waag binnenlopen. Meisjes met schoenen aan waarvan de zolen zo groot waren dat daar zelf weer schoenen in zouden kunnen passen. Een wit geschminkte man met een nogal korte broek en tapdans achtige schoenen stond voor de deur te roken. 

Wordt weer een alternatief avondje of niet?”
Ik weet het ook niet ouwe, ik laat het op me af komen

Bij binnenkomst was de zaal vrijwel leeg. Hier en daar wat vroegkomers, alhoewel het bijna 21.00 uur was, dus eigenlijk waren ze keurig op tijd. 

Is het al begonnen?
Ja ik denk het…
Waar is iedereen dan?
Ik denk dat iedereen zometeen wel binnen druppelt.
Hij is alvast bezig met rappen zo te zien
Kan jij hem verstaan?
Nee, maakt dat uit dan?
Ik denk het niet..
Ze hebben lol, daar gaat het volgens mij om
Ja.
Wel fijn als je vrienden hebt die achter je staan
En, mee dansen- zingen- doen
Hier zijn vroeger mensen ontleedt he? Wist je dat
Rappers ontleden woorden toch?
Ja misschien doet hij dat nu wel..
Hij kijkt in ieder geval geconcentreerd naar de grond

Terwijl de jonge rapper Chun Sensei woorden door de microfoon schreeuwt, en een sjaal over zijn hoofd drapeerd, lopen er langzaam mensen binnen. Chun Sensei is muziek voor de jeugd, door de jeugd en dat maakt het nu wel extra leuk dat zijn doelgroep volledig afwezig is. Als een ongemakkelijk welkomstcomité weet hij toch de aandacht te trekken en het aanwezige publiek zich toch enigszins voor zich te winnen. 

Wel sick toch dat dit soort gastjes precies weten wat ze willen
Ik zou het niet durven, voor een halfvolle zaal optreden
Inderdaad, volgens mij is dat enger dan een volle zaal
Jonge gast ook nog
Nee hij is gewoon klein
Nou dat viel toch best mee
Hij wordt vast heel groot, snap je
Ja
Oke

Chun Sensei sluit af door de aanwezigen te bedanken en mede te delen dat hij nog nooit op zo’n vreemd evenement als dit is geweest, maar dat hij het wel leuk vond. Zijn drie-koppige entourage verdween nog sneller de donkere gang van De Waag in dan de woorden die even daarvoor uit Chun Sensei z’n mond kwamen. 

Maar wat komt nu dan?
Ik weet niet ouwe
Jij moest hier toch over schrijven?
Ja, dus?
Ja en je weet niet wat op het programma staat..
Nee ik laat het lekker op me af komen
Ik ben even benieuwd als jij

Julia van Mourik introduceert gastcurator Duran Lantink die vervolgens mede-gastcurator Panagiotis Panagiotakopoulos, oftewel “Taka Taka”, introduceert, die vervolgens de Australische Vicky Leaks introduceert aan het publiek. We moeten het doen middels een Skype-gesprek. We zien een foto van Vicky Leaks op het scherm, waarbij we ook de tieten van Vicky Leaks mogen aanschouwen. Er wordt gepraat over haar rechtszaak overwinning op Facebook, wat vast een flinke klus moet zijn geweest. Het idee alleen al dat je daar aan wilt gaan beginnen is bewonderenswaardig, ik heb al moeite met het omschrijven van een avond. 

Panago Panogokolos
Panagioto Panatakopoulos
Panagotous Palaparopoudos
Paraararapapapa Papapapalos
Gap hou je mond even ik hoor er niks van
Kan jij zijn naam uitspreken?
Ja, Taka Taka
Nee maar..
Gap stil ik probeer te luisteren
Je kan het toch amper verstaan door het slechte geluid
Ja dat is waar

Ik probeer dichter bij het scherm te komen in de hoop dat ik het ook beter kan verstaan, maar in mijn poging om me langs de zijkant naar voren te werken raak ik afgeleid door de barman. Een nogal grote jongeman die heel zorgvuldig in een verstopt hoekje sinaasappels aan het snijden is. Hij luisterde niet naar het gesprek en was vol focus bezig met de sinaasappels. Op de achtergrond hoorde je het gesprek voortzetten alleen had ik daar om eerlijk te zijn even geen aandacht meer voor (ik kon er toch niks van verstaan). 

De jongeman merkte me op en vroeg of hij me kon helpen. Eigenlijk niet, maar ik vroeg of hij een natje en een droogje voor me had. Hij keek me even vreemd aan, wat ik begrijp want ik vroeg op een uitermate kutte en ludieke manier om een spa rood en een zakje chips. Ik bedankte hem en wilde mijn weg naar voren voortzetten alleen op het moment dat ik me weer naar de zaal toekeerde hoorde ik applaus. Tot zover Vicky Leaks. Een moedig mens die het toch maar is gelukt om Facebook even een klap in het gezicht te geven. Alhoewel ik oprecht niet weet waarom.

Volgende gast was Henriette Hamer. Zij maakt kunst in het programma Excel. Ik hoorde het woord Excel en dacht direct aan mijn vader. In mijn ogen is hij een Excel kunstenaar, aangezien ik van kinds af aan hem al bezig zag zijn met cijfertjes en kleurtjes op zijn computer. Ik dacht dat hij een spel aan het ontwikkelen was. Uiteindelijk kwam ik er later achter dat het ging om zijn administratie. Henriette daarentegen is een inderdaad een excel-kunstenaar. Zij is namelijk zo geobsedeerd door dit programma dat ze telkens de grenzen opzoekt van wat dit programma (visueel) kan doen. Als een ware digitale mathematiek tovenaar weet ze door middel van formules patronen, grafieken en andere structuren binnen de template van Excel te laten dansen op het scherm. Het was werkelijk ontroerend om te zien. Je zag passie en verwondering bij haar. Excel is van haar. Dat stoffige kutprogramma weet zij zo te manipuleren dat je op je vrije vrijdagavond naar een Excel document wilt kijken. 

Wow dit is wel echt sick
Ja he?
Ja

De lichten van de zaal gingen uit, een spot in het midden ging aan. Door de ruimte galmde de muziek van de film Eyes Wide Shut. We hoorden voetstappen, gerinkel van bellen, steeds nader tot ons komen. Uit de duisternis dook een man op. Het was Taka Taka. Naakt. Tape strak om zijn lichaam gebonden. Zijn wit geschminkte gezicht zag er nu angstaanjagend uit gezien het feit dat hij zijn ogen ook wit had gemaakt waardoor er alleen nog zijn oogwit te zien was. Het zag er oprecht eng, intimiderend en schitterend uit.

Oke nu gaan we het krijgen ouwe
Haha stil

Van een brave Excel presentatie waren we plots belandt in een ceremonie waarvan niemand wist waarvoor de ceremonie zou zijn. Taka Taka pakt een microfoon en begint in het Grieks (?) een preek te houden. Het kwam overtuigend over, zeker met de enigmatische muziek van Jocelyn Pook (de componist van Eyes Wide Shut) op de achtergrond. Kort daarop kwam een tweede man de zaal betreden. In een groot zwart gewaad met een gouden masker waarop twee hoorns waren bevestigd betrad hij de zaal. Taka Taka kwam nader, preekte tot hem, sloeg een kruis en plots leek het alsof de man in het zwarte gewaad bezeten was. Hij trilde en schudde met zijn hoofd. Steeds harder totdat hij zich uit het gewaad scheurde en zich, net als zijn tegenspeler, naakt toonde voor het publiek. Als een fragiel hert stond hij daar, draaide een rondjes om zijn eigen as met zijn armen gespreid. Hij presenteerde zich aan ons. Het was mooi om te zien. Ondertussen bleef Taka Taka doorpreken, steeds sneller en sneller. Hij begon steeds meer te rappen, en op dat moment vroeg ik me even af hoe Chun Sensei dit had gevonden. De beat veranderde plots in een zoete hedendaagse beat en Taka Taka was nu inderdaad aan het rappen geslagen. De andere man zat zich ondertussen hevig in te tapen met rode tape. Hij begon bij zijn piemel. Het zag er niet fris uit, maar ik moet zeggen dat er een zekere vorm van vrijheid zat in zijn doen en laten. Hij deed in ieder geval lekker wat hij wilde, en mijn vriend werd er alleen maar ongemakkelijk van.

Gap…
Ja ja ik weet het
Naja tis opzich wel vet gedaan
Ja toch?
Ja maar waarom moet die gast z’n reet intapen, dat snap ik dan weer niet
Ik ook niet
Ja misschien is het ook niet een vraag om te stellen
Het is wat het is ouwe..

Kijk dit bedoel ik nou met die rare alternatieve shit, ik kan kunst best sick vinden maar wat moet ik hier nou mee? Ik zie niets anders dan naakte gasten die zichzelf intapen..

Ik kan het je ook niet uitleggen, hopelijk vind je het nog wel leuk
Ja dat sowieso, wel zin om straks die kast af te maken trouwens

De muziek stopte, en de heren liepen uit het licht. Luid applaus volgde.

Volgende gast was Marek van de Watering. Hij is een kunstenaar en gamer en ontdekte dat er in het oude spel Quake World een wereld vol digitale identiteits- en modeontwerpers waren. Na een update van het spel werd het opeens mogelijk om elkaars poppetje te kunnen zien en tevens werd het mogelijk om ze te personaliseren, met alle gevolgen van dien. De meest vreemde karakters werden geschapen. Het uiterlijk van deze poppetjes worden ‘skins’ genoemd, en men creëerde de gekste skins. Van een Hitler met tieten tot enorm brede crackhoeren die onderdeel uitmaakten van een zogeheten ‘clan’. 

Niks is meer opmerkelijk na die performance
Mensen blijven vreemde wezens he
Nou ik vind mezelf anders best normaal, ik wil gewoon tafels bouwen
Ja dat begrijp ik dan weer niet
Hoeft ook niet

Na veel leftfield-gekkigheidskunst kwam Julia van Mourik een videowerk aankondigen, die zowaar in musea wordt getoond. Namelijk een werk van Mark Bradford, getiteld ‘Niagara’. Julia introduceert het werk van Mark Bradford om vervolgens te vermelden dat ze geen toestemming had gekregen om het daadwerkelijke videowerk te laten zien, maar enkel een documentatie video van het videowerk in een museum. Past dan weer perfect in de context van Lost & Found zou ik zo zeggen. We gingen eerst naar de video kijken.

In de video zien we een Afro-Amerikaanse man (dat moet geloof ik in deze context vermeld worden) die op een vrij ‘sassy’ manier door een nogal afgetakelde straat in Los Angeles loopt. Heupen zwaaien hevig van links naar rechts. Geluid is afwezig bij de video. De zaal is stil en staart meditatief naar een lopende man op straat. We zien enkel zijn rug. Het werk intrigeert vanwege zijn directheid en eenvoud. Ik moest ook snel denken aan Bruce Nauman’s videowerk waarin hij vierkantjes loopt in zijn studio, bijna op dezelfde ‘vrouwelijke’ manier. Dat  zogenaamd ‘vrouwelijke’ manier van lopen gaat het hier geloof ik ook om. Want waarom loopt een Afro-Amerikaanse (1) man (2) op zo’n manier door een achterstandswijk (3). Je zou zeggen dat het vragen om moeilijkheden is. En dat maakt zijn loop zo sterk. Hij eigent die hele straat toe, en zijn identiteit. Ik vond deze video, naast de Excel kunstenares, het meest oprechte werk van de avond. Het was een socio-politiek geladen werk zonder dat het je ging vertellen hoe je over bepaalde kwesties moet/hoort te denken. Het had namelijk iets poetisch en kan los van de boodschap goed op zichzelf staan, net als die man zelf!

Het was fijn om een videowerk tussen de rest van het programma te zien, het relativeerde het een en ander die avond. Nadat de video was afgelopen bleef er even een lange stilte, gevolgd door een mager applausje.

Kijk dit vond ik nou een fijne video
Ja was wel het normaalst van alles
Ik vond het echt mooi hoe simpel het was
Simpel is soms het makkelijkst te begrijpen
Nou ja dat bedoelde ik niet maar

Duran Lantink kwam weer het podium op het introduceerde ons in de wereld van ASMR. Hij wist zelf even niet meer waar het voor stond (Autonomous Sensory Meridian Respons) maar gaf ook al snel het woord twee meisjes die er wel het een en ander over wisten te vertellen.

Gap ze moesten mij nu laten praten ouwe ik check die shit echt vaak voor het slapen
Ik ook wel, ben benieuwd of we het zometeen ook gaan proberen
Ja maar dit moet je gewoon thuis doen in je eentje, niet hier, hier kom je niet tot rust

Er startte een video waarin we twee vrouwen zagen die allerlei, wederom onverstaanbare, woorden fluisterden in een microfoon. Bij ASMR is het namelijk de bedoeling dat het geluid zo direct in je oor komt dat het letterlijk een fysiek effect kan hebben, namelijk een braingasm. Die bleef hier uit, helaas. 

Na het filmpje kwam hetzelfde meisje het live proberen, ook hier kwam het niet echt tot z’n recht, helaas. Dit komt namelijk omdat het technische aspect hier best belangrijk is, men heeft namelijk een hypersensitieve stereo microfoon nodig en idealiter draag je ook een koptelefoon zodat je volledig bent afgesloten van andere geluiden om je heen. Het idee van iedereen in zo’n zaal te laten kwijlen op de vloer klinkt wel als iets wat leuk zou zijn geweest. Na deze performance kwamen er logischerwijs wat vragen uit de zaal, want wat was nou precies de bedoeling? En waarom doen mensen dit? Het kwam er min of meer op neer dat het een kalmerend, of soms ook een opwindend gevoel zou geven. En dat er binnen dit genre en duizenden subgenres zijn van mensen die hun eigen ASMR hoekje creëren waarin ze graag op een fluisterende toon beledigd willen worden, ik kan me de opwinding daarin wel begrijpen. 

Ik niet, ik wil gewoon een prikkelend gevoel in m’n hoofd krijgen en in slaap vallen
Ja maar jij was een heel normaal mens toch?
Oja

We worden verzocht alle stoelen aan de kant te schuiven en langs de muur te gaan zitten of staan. Taka Taka waarschuwt ons dat we te maken gaan krijgen met een professioneel strobo-licht en dat mensen die daar niet tegen kunnen maar beter niet kunnen gaan kijken. Ik weet nog niet of ik me aangesproken moet gaan voelen, maar dat zal ik wel snel genoeg merken. 

Er gaat een meisje in het midden van de zaal staan met de stroboscoop naast haar. Het licht gaat aan en flikkert inderdaad teringsnel achter elkaar, en ook nog eens fel. Ze heeft in beide handen twee sm-achtige objecten. Twee knuppels met aan de uiteinden een aantal ijzeren ringen. Ze zwaait er heen en weer mee. Er zorgt voor een verstoort beeld aangezien de stroboscoop zo hard flikkert. Twee andere meisjes staan aan de andere kant van de zaal en lezen een gedicht af van een blaadje. Ik kan ze weer niet verstaan. Het licht wordt mij te fel en ik begeef me weer naar het hoekje van de barman die inmiddels de gordijnen had gesloten die de zaal scheiden van zijn barretje. Ik begin een praatje met hem over sporten en dat de enige sport die hij momenteel beoefend seks is.

Applaus klinkt uit de zaal, de performance is afgelopen. De gordijnen gaan weer open en de op de tafel van de barman worden drankjes met schijven sinaasappel geserveerd.

Nou hoe vond je het?
Ja wel lachen, zo had ik m’n vrijdagavond niet bedacht
Nee precies, dat is dan wel een goed iets toch
Zeker
Wil je die tafel gaan afmaken? Tis wel echt laat.. Ik snap als je geen zin meer hebt
Nee gap we gaan dat ding sowieso afmaken, ik vind in de nacht werken juist wel lekker
Dat gezaag en gehamer ja?
Ja, heerlijk
Rare gast

Eenmaal thuis lig ik weer uitgeteld op bed, terwijl ik kijk naar hoe Brutus een tafel voor mij bouwt. Waarom doen mensen dit? Vraag ik me af, hier heeft niemand toch zin in? Mensen zijn vreemde vreemde wezens, echt waar.

Dat is het mooie van zo’n avond als bij Lost & Found, het is telkens zo tering vreemd. Maar voor de mensen die dit zelf doen, is dat geeneens een gedachte. 

We moeten ons ei kwijt, en dat ei is soms ingetaped in Excelbestanden die met een stroboscoop zachtjes woorden flitsen in ons oor. 

Ik kijk met wat een passie en precisie een goede vriend een tafel voor mij om 01.00u ‘s nachts met plezier maakt. Misschien staat hij zelf binnenkort in De Waag dit voor een publiek te doen. Ik zou het in ieder geval wel kunst vinden.