Esma Moukhtar

Bij binnenkomst zien we de Pixel video met Experimental Camouflage van Christopher West: camouflage voor in de woestijn bij nacht. Een techniek die was bedoeld om de contouren van soldaten, gezien door nachtkijkers, te verdoezelen. Getest tijdens de Golfoorlog bleek het hen juist alleen maar zichtbaarder te maken. West ontwierp ook de uitnodigingen.

Written for L&F SMART project space (10–12–2010)

The leader has been made by Goda Budvyte as a follow up of the invite flyer: the suggestion of a search light on a black screen, lightening up the names and topics that will pass by this evening. Julia van Mourik explains what we are supposed to do and what not in terms of drinking, smoking; phones off and the emergency exit is somewhere over there.
This will be a night of ode’s and tributes, a program concocted together with Hilde de Bruijn, who is also a curator for Smart Project Space.

Written for L&F Theatrum Anatomicum (05–02–2010)

Wie de uitnodiging per post had ontvangen kon op het A-5je met glassex en een strijkijzer een L en een F te voorschijn toveren. Ouderwetse, analoge tover, met verdwijnende en verschijnende inkt, van Jelte van Abbema. Tijdens de inloop verschijnen er allerlei andere letters die het programma vormen op het projectiescherm.
Bij wijze van aanvang, zoals altijd iets na negen, als iedereen uiteindelijk een stoel heeft kunnen bezetten, grijpt Julia van Mourik de microfoon. Voor degenen die niet zo goed weten waar ze zijn, herhaalt ze de gebruiksaanwijzingen en regels van De Waag, zodat ook zij weten waar ze wel en niet mogen roken en drinken etc, en waar de nooduitgang is. Ze gebaart, in een richting, die kant op. “Mocht het zover komen, dan leg ik het nog wel verder uit.”

Written for L&F Theatrum Anatomicum (20–11–2009)

Leader en uitnodiging voor deze avond werden gemaakt door ontwerpbureau LUST. Een reeks  'versneden' beelden; film stills die als in een kaartenbak achter elkaar liggen of zweven in de vorm van letters die de woorden LOST en FOUND vormen.
Een nieuwe aflevering op een mooie, laatste vrijdagavond in september, in het Theatrum Anatomicum, zoals (bijna) altijd.
Het is bomvol. Ik neem plaats aan de zijkant op de grond, waar mijn zicht op het scherm deels ontnomen wordt door een enorme speaker op een paal. Er zitten meer mensen aan de rand en op de grond. Pech, had je maar eerder moeten komen. Nadat Julia van Mourik tweetalig de huishoudelijke mededelingen doet omtrent telefoons, roken en drinken en de nooduitgang die er ergens om een hoek is, die kant uit en dan rechtdoor, ongeveer 'somewhere over there', komt ze terug op de kunstenaar die de vorige keer aanwezig was. Met hulp van een hypnotiseur implanteert hij bij mensen herinneringen aan denkbeeldige kunstwerken. We vroegen of hij dat niet een keer met ons zou willen proberen. Hij zou het overwegen. Nou, zijn antwoord is nu dat de situatie en de vorm van de avond zich niet lenen voor zijn experiment. Vanuit de zaal roept iemand of we niet kunnen vragen of hij het dan via email doen kan.

Written for L&F Theatrum Anatomicum (25–09–2009)

Bij binnenkomst via de wenteltrap van De Waag is er zoals altijd al iets bezig nog voor het echt begonnen lijkt. Ditmaal projecties van tekeningen, sculpturen en collages: onder de term draw- sculpture- of collage jockeyen transformeert de jockey het ene beeld naar het volgende in een lange reeks.
Een DJ die ook fotografe is, zangeres en dichteres, van wie net een roman is uitgegeven, zit achter een tafel bezaaid met CD’s naast het projectiescherm. Achterin zit een team aan een lange tafel met laptops en andere apparatuur.
De vaste barman staat half gebukt achter zijn poppenkastkleine barretje en schenkt naast bier en wijn ook altijd gin-tonic met gratis pretzelsticks.
Wij scharrelen wat beneden bij de ingang, rokend, of boven bij de bar, drinkend, totdat iemand roept dat het nu echt gaat beginnen.

Written for L&F Theatrum Anatomicum (03–07–2009)