Tosca Niterink verschuift de focus van het meten naar het afbeelden van mensen. Ze is drie maanden geleden van het maken van plakwerkjes overgestapt op vingerverf. Ze kreeg namelijk een nieuw atelier op Ruigoord en de verf bij de Action was heel goedkoop. Haar expressieve felgekleurde schilderijen bestrijken een breed palet aan thema’s. Enkele voorbeelden: Prinses Beatrix zoekt een spermadonor, die ze vindt in clown Bassie (soms afgebeeld in de luier van Maarten van Rossem, dan weer in de glazen koets) en samen stichten ze een obesitasfamilie. Bob Ross komt langs met kaneelstokken uit grootmoeders tijd en buitenaardse wezens. De rijdende rechter, Ellie Lust, Mabel Wisse Smit en Neelie Smit Kroes geven ook acte de présence. In gesprek met gastcurator Esther Meijer, alias mode-ontwerper Nieuw Jurk, vertelt ze dat humor vaak onderschat wordt. Het publiek lacht ondertussen om alles wat ze zegt.
Een vuilniszak als dakje boven de was is een onbedoelde installatie, gemaakt door de moeder van Maurice van Es. Ze ligt graag met haar hoofd op een opgerolde handdoek op de vloer naar SBS 6 te kijken, terwijl zijn vader aan tafel zit en zijn broer op zijn kamer. Van Es fotografeert zijn familie, vangt ze in beelden om ze te bewaren. Zijn broer fotografeerde hij twee jaar lang terwijl die net de hoek om, het beeld uit liep; zijn vader als die hem ergens kwam ophalen. Na afloop vertelt Van Es dat zijn familie zijn werk niet begrijpt. Iemand uit het publiek vraagt of hij zou willen dat ze zijn werk begrepen. ‘Ja, misschien,’ zegt hij. Het is de vraag wat dat voor zijn foto’s zou betekenen: nu laat hij de afstand zien, met hun afwezigheid creëren zijn familieleden het beeld net zo goed als hij.
Veel kunstenaars vinden hun werk belangrijker dan hun persoon, of zeggen tenminste dat ze dat vinden. Lawrence Rengert vindt juist de persoon die het werk maakt belangrijk en het verhaal waarom deze beelden waarde hebben. Terwijl hij over de films vertelt die hij zal laten zien wordt echter heel weinig duidelijk over hem en over het werk. In de eerste film zien we een danseres in vage zwart-wit beelden in Hongarije – we weten dat hij haar kende, hun relatie blijft grofkorrelig onscherp. De tweede film laat zijn neef zien in de trein in Frankrijk, terwijl John Coltrane vertraagd saxofoon speelt – de beelden zijn weer vaag, zwart-wit – we zien de kunstenaar alleen terug in het gezicht van de neef, en in hoe die naar hem, en dus naar ons, kijkt.
Tianzhuo Chen is zelf letterlijk afwezig. Hij is te verlegen voor een skype-interview, vertelt Esther Meijer, en daarom vertoont ze een video van de openingsperformance van zijn expositie in Palais de Tokyo. In de video zijn mensen weer het materiaal – ze zijn poppen, dansers, mystici, gangsters, samoerai, sekspoppen in witte pakken met rode stippels, van porselein, naakt, bedekt met peacetekens, glitterend en goud, derwisjen – wezens uit een ander universum waarin oude rituelen futuristisch uitgevoerd worden. Het publiek – net zo gemengd van samenstelling maar met meer kleding aan – gaat erna vol van beeld de pauze in.
Stippelsokken, glittersokken, sokken met een bijenkorfmotiefje, effen sokken en een paar blote voeten kondigen de tweede helft aan. Rully Irawan vroeg of acht aardige mensen naar voren wilden komen en hun schoenen uit wilden trekken. Hij positioneert ze op cirkels van zilverfolie op de grond die aan een computer vastzitten en maakt ze daarmee een muziekinstrument: als hij iemand aanraakt speelt een sample van Staying Alive. Tegelijk met het geluid wordt een afbeelding gemaakt die te zien is op het scherm: krullende letters en wezens. Irawan zet het intro aan, en dan mag het overige publiek zelf het menseninstrument bespelen, iets waar ze schoorvoetend gebruik van maken.
In de handen van Ray Fuego, jong rapfenomeen uit de Bijlmer, is het aanwezige publiek ook een onwennig instrument. In een geruite broek zingt hij over een trek van zijn joint en een sip van zijn glas en probeert hij het publiek in beweging te krijgen. Dat gaat langzaam maar gestaag. De vrouw met de blote voeten trekt na een paar liedjes een stuurse man mee in een serie wilde sprongen, een klein zwart-wit hondje met puilogen danst intiem met organisator Alma Mathijsen, meisjes met capuchons steken hun benen om elkaar en maken hossende bewegingen. De doelgroep is een andere dan Fuego gewend is, vertelt hij. ‘Ik vond het wel heel erg leuk,’ zegt hij zachtjes voor het laatste liedje, waarop iedereen nog een keer de handen in de lucht steekt. Ze weten niet precies hoe ze die moeten bewegen, maar bewegen doen ze, soms met elkaar mee en soms tegen elkaar in.
DJ Igor Botur neemt de mensen ten slotte verder mee de nacht in, ze bewegen nu vanzelf, in het Theatrum Anatomicum op de Nieuwmarkt, waar de sfeer en gezelligheid gemiddeld een 7,8 krijgt.
