De flyer verraadt niets. Een locatie krijgen we, en een tijd. We moeten vertrouwen op de kunde van Julia van Mourik en Constant Dullaart een goed programma neer te zetten. De laatste staat bij de deur. "Een beetje zenuwachtig", zegt hij. "Je weet nooit of mensen het leuk gaan vinden." De films worden getoond bovenin de Waag, een kleine zaal, een kleine bar. Gin en tonics kosten 2,50. Een goed begin.
De avond start met een werk van Eleni Kirmizaki, derdejaars student aan de Gerrit Rietveld Academie. De film bestaat uit found footage van onder andere Salvador Dali en Marcel Duchamp. Ze blikken terug op hun carriére die, volgens hen zelf, niets heeft betekend. Bresson bijvoorbeeld, die zegt dat hij niets bijzonders doet: "lots of people make pictures". De film maakt aan het lachen. En even, voor een paar minuten, zet het aan het denken.
Veel tijd krijgen we daar niet voor. Second up is Jantine Wijnja, curator bij Hotel Mariakapel. Zij leest voor uit werk van en over de S.P.R., de eerste vereniging voor parapsychologisch onderzoek in Nederland. Zij streven er naar het onvatbare te onderzoeken. Ze krijgen maar weinig medewerking. Hun onderzoek levert al decennia lang niets op. Jantine geeft precies genoeg weg: we willen meer weten.
Robert Lambermont wordt geïntroduceerd als pianist. Hij is gespecialiseerd in het werk van Simeon ten Holt, bekend van de Canto Ostinato. Naar eigen woorden een "raar soort specialisatie". Op geen enkele manier worden we voorbereid op wat we te zien krijgen. Zijn film is een documentatie van zelfverminking. Met een gloeiend hete schroef brandt hij moedervlekken van zijn bovenlichaam. "Mijn moeder noemde het vroeger poepvlekken", vertelt hij na afloop. Als het shirt omhoog gaat blijkt zijn bovenlichaam moedervlek-vrij te zijn. Erg sterk werk. Misschien is 't het contrast met de charmante kunstenaar zelf, dat zo doet huiveren. Wie weet.
Gil Ozeri maakt 'prank phone sex calls', met elke keer een andere fetish. Dit keer: slechte stand-up comedians. Ozeri is, erg toepasselijk, niet aanwezig. We spreken hem via Skype. Hij vertelt dat het een paar belletjes duurt voor hij het gewenste respons krijgt. En daar ligt de kracht ook: de vrouw aan de andere kant van de lijn is verdomd goed in slechte grappen. Een andere fetish: stereotypische Joodse moeders. God forbid.
Voordat we pauzeren, krijgen we Mann & Frau & Animal voorgeschoteld. Abramović is één van de bekendste abjecte kunstenaars. Haar uiteindelijke doel is mentale vrijheid. Volgens Marga van Mechelen gaat abjecte kunst om orale, anale en genitale driften. Mann & Frau & Animal laat achtereenvolgend de vagina zien als bron van lust, vruchtbaarheid en pijn. Abramović staat bekend om het opzoeken van morele en fysieke grenzen, maar de film krijgt minder reactie dan Lambermonts film eerder op de avond. Is de shock uitgewerkt?
Na de pauze het verhaal van Sarah Ann Henley. Een jonge vrouw die, vanwege een gebroken hart, van een brug springt. Slecht verhaal, als ze het niet had overleefd. Pim Zwier gebruikt drie krantenartikelen om Henleys verhaal te vertellen. Zo horen we over hoe haar koepelrok als parachute functioneerde en haar gered heeft. De stem die we horen is plezant, en houdt de aandacht vast. De beelden (drie uitzichten op de Suspension Bridge) leiden niet af van het verhaal. Duidelijk iemand die geen moeite heeft materiaal weg te laten.
Ietwat lacherig beginnen we aan het werk van de Rotterdamse Lizan Freijsen: vochtvlekken. Een eindeloze rij foto's: grote, kleine, bruine, zwarte. Die laatste zijn het gevaarlijkst, zo leren we. Het lachen houdt op als we foto's van haar werk zien: gigantische vochtvlekken behangen op spierwitte muren. Het werk maakt indruk. De vochtvlekken vinden we op plekken "daar waar niemand wil exposeren", vertelt Freijsen. Gelukkig niet.
Een korte onderbreking krijgen we in de vorm van Wouter Riessen. Hij is beeldend kunstenaar (zijn werk is momenteel te zien in de MMKA), maar vanavond muzikant. Delta blues heeft zijn voorkeur. Naast wat nummers van Robert Johnson speelt hij ook twee zelfgeschreven nummers.
Afsluiter is Bryan Zanisnik. Twee filmpjes. ʩn gemaakt op zijn dertiende, de ander uit 2009. Hoofdrollen zijn voor vader, moeder en oma. De eerste. Een shoot-out tussen vader en oma, die met vaste hand een paar shots achterover slaat voordat ze haar pistool tevoorschijn haalt. De tweede een nieuw familie drama waarin Bryan zelf ook een rol speelt. Wanneer hij gevraagd wordt naar de ontwikkeling van zijn werk, noemt hij de "more intimate exchange between father and son". Hij vertelt dat zijn ouders zijn favoriete acteurs zijn, maar ook: "The American economy has collapsed. I can't afford anyone else". Zanisniks werk is tot 9 mei bij Ten Haaf Projects te zien.
Van Mourik en Dullaart hebben een goede avond neergezet. Hoewel er zware thema's zijn aangekaart, loopt niemand met een bedrukt gevoel de zaal uit. Jonge kunstenaars, experimenteel werk en een 'niet net van zolder gehaald'-publiek. Het loont de moeite Lost & Found in de gaten te houden.
Published at CUT-UP 10-04-2009