Mick Johan

Ik kom binnen in een lege bovenzaal van de Paradiso. Er draait een film waarin mensen dansen. Het ziet er hip uit. Ik vraag om een biertje en krijg er direct een. Terwijl het bier leegloopt, stroomt de zaal vol. Daz1on, een van de artiesten vanavond die ooit mijn huisgenoot was, vraagt of ik een sigaret met hem wil roken. Dat wil ik. Tijdens het roken halen we gelukzalig de herinnering aan onze gezamelijke bijna-dood-ervaring in een ford escort op. We waren jong en de bocht was kort.

De avond begint met een stuk experimentele film uit de twintiger jaren. J.C. Mol filmde het vormen van kristallen onder een microscoop. De combinatie van trippy en antiek is verfrissend en vreemd. De zaal kijkt ademloos naar de zwijgende zwartwitte film.

Het licht gaat uit en een kleine bebrilde man bestijgt het podium. Het leeslampje van de lessenaar waarachter hij zich bevindt verlicht zijn gezicht. Het is Guy Tavares, Haagse legende. Hij heeft een kraakpand in Den Haag waar hij op feesten de snelheid van de stroboscoop zo instelt dat er een maximale kans op een epileptische aanval bestaat bij de bezoeker. Zo doen er wel meer verhalen over hem de rondte.
Guy vertelt een Duits verhaal. Achteraf bleek ik zo’n beetje de enige te zijn die het kon verstaan en klaagden veel mensen over de lengte. Het is een fantastisch verhaal, geschreven door Guy zelf. Het speelt zich af in St. Pauli, de rosse buurt van Hamburg, waar een frisse jonge man zijn lichaam aanbiedt als ‘frische Birne’. Verse peren. Lang verhaal kort; er meert een Russisch schip aan en de frisse jonge man wordt de volgende ochtend gevonden met 800 liter matrozensperma in en op zijn lichaam. Het meest bijzondere van dit verhaal, aldus Guy, is dat er in elke zin een Duitse literaire referentie zat. Niet normaal.

Written for L&F Paradiso (20–01–2017)