Wie is de persoon die dit beestachtige seksmoment heeft opgeroepen? De uitnodiger die zwijgzaam toekijkt hoe schouderhuid steeds meer verdwijnt onder een laag donkere inkt? Deze man is Peter de Voogt –ontwerper van de flyer van deze avond. Lokker van dit publiek. De ontwerper die de maagdelijk, witte tennisbal op de flyer, opgooide en zo met een zwart/wit beeld een avond vol contrast belooft.
De avond begint rond 21.00 met de aankondiging van Peter – luid applaus en erna kom ik…afgerond met een matig, slap en vrij kort applaus.
Een moment voor de barman volgt – Lukas Julius Keijser, kunstenaar die zichzelf verstopt achter de silkscreen bar. En hier het drankje dat je bestelt ook op zeefdruk aanbiedt. Hierdoor loopt het publiek met levensgrote kartonnen kwartetkaarten rond met erop hun drank afgebeeld.
Lukas Keijser, zeefdrukte ook ooit in Berlijn het assortiment wat je in een snackbar koopt, in een snackbarkar en verkocht deze voor dezelfde prijs als de snack op de print.
De zit- en luisteravond begint nu echt. Stefan Ruitenbeek deelt zijn documentaire, waar hij nog aan werkt, vast met ons en dat maakt positieve reacties los. Stefan Simchowitz, de ‘favoriete hooligan’ van Stefan R. staat in de kunstwereld bekent als satan. In de documentaire zie je hoe deze man dingen zegt als ‘these paintings are polluting me’. En hoe Stefan R. een vrij praatgrage kunstkenner een priester noemt zonder slechte bedoelingen.
De documentaire is nu al onbedoeld grappig en slim.
Abdel-Aziz Khattab maakt de avond sexy met zijn lage praatstem. Hij vertelt ons dat zingen een groot, gepassioneerd hobby van hem is en zingt voor ons een lied dat gaat over de ogen van een geliefde. Zodra de swingende keyboarspeler zijn vingers op de toetsen zet, lijkt het alsof we allemaal in een auto door de woestijn cruisen. Stefan Ruitenbeek gooit zijn armen in de lucht en om me heen zie ik de kartonnen zeefdrukken plots een opmars maken.
Dan is het tijd voor een korte lezing van Erik van der Veen. Spreker die zeer vaak gefotografeerd wordt door een man uit het publiek en ons iets uitlegt over het racisme binnen lettertypes. Super boeiend en iets waar de meesten niet bij stilstaan maar wat blijkt, kern van stereotypes ligt al bij de lettervorm waarin iets geschreven staat. Het kuddegedrag en de complexe theorieën hierover worden door Erik in mensentaal uitgelegd en omdat hij er een boek over schreef, weet hij alles van de letter S op een pak mie tot de domme lettertypes die gebruikt worden om een Afrikaans getinte animatiefilm te presenteren.
Eerder op de avond werd er al over deze film gesproken. Het moment is daar om 22 minuten lang mee te gaan met de gedachtesprongen van kunstenaar Korakrit Arunaondchai in het werk: Painting with history in a room filled with men with funny names 2. Deze kunstenaar/popster was duidelijk geïnspireerd door zijn baan in de spijkerbroekenfabriek voorafgaand aan zijn masterstudie in New York. In de film wordt er geteld tot honderd terwijl je kijkt naar een soort luxe- Wes - Alane video / zorgverzekeringreclame met bizarre beelden. Een film die, volgens mij, duidelijk werd gemaakt door een kunstenaar met oog voor esthetiek en stilstaat bij het verliezen van dingen. En dan bij het verlies van zowel I Phones als complete tempels.
Na de film volgt een kleine pauze waarin de stoelen aan de kant worden geschoven.
Geo Wyeth gaat namelijk een performance geven. Een voorstelling die mijn favoriet van de avond is. De muziek begint. In vrij krampachtige houding rolt deze artiest met; in de ene hand een gouden tennisracket met een brandende kaars stekend uit het heft en in de andere hand een microfoon, rondjes in het midden van de ruimte. Deze zanger draagt een kort leren rokje en rijdt over niemand zijn tenen heen. Zelfs als de microfoon per ongeluk op de grond valt, rijdt hij er soepel omheen zonder kijken(!). Intussen spreekt hij tegen het publiek over iets duisters wat plots overgaat in zang. Een klank waar je kippenvel van krijgt, zo mooi. Wanneer Geo zijn shirt uittrekt, wordt een vrouw uit het publiek hoorbaar enthousiast en schreeuwt ‘whoew!’ hierop vraagt Geo wat haar probleem is en de vrouw antwoordt dat ze wel houdt van een strippartijtje. Geo stelt voor dat de vrouw zelf uit de kleren kan gaan, maar dat wil ze liever niet. Een ander meisje gaat graag uit de kleren en staat ineens naast me in haar bh. Geo is nog steeds niet content en verzoekt haar de bh ook uit te trekken maar ze antwoord ‘No I have titties’ waarop de artiest naar de twee littekens op zijn eigen borst wijst en haar vraagt wat denk je dat dit is? Hiermee is de performance afgelopen.
Het is tegen twaalven, aan de voet van de volledige uitspatting: De zanger van Tat2noicact gaat met een natte duim langs de wang van zijn gitarist zo van, je hebt iets op je gezicht.
De getatoeëerde mannen zijn aan de beurt en dat wil je niet alleen horen maar vooral zien. Hun act zorgt ervoor dat je je vereerd voelt erbij te mogen zijn omdat zij deze avond voor altijd op hun huid vastleggen. Daarnaast is hun muziek ook gewoon super vet.
Na hun toegift, wordt de stilte weggehouden door de set van dj Torus, een man die met zijn muziekkeuzes ervoor zorgt dat ik wel drie keer ben terug gekomen van de kapstok om nog één keer te dansen.
