De avond begon met Fokke Baarda, die een aantal 'freak instruments' aan ons voorstelde. Zoals de baryton: een soort viool maar dan maatje XXL, met liefst zes snaren en dan achterop (!) de klankkast nog meer snaren, waar de bespeler naar believen op kon tokkelen. Haydn had er muziek voor gecomponeerd: niet minder dan 126 trio's voor bariton, viool en een derde instrument dat ik vergeten ben. Een ander ‘freak instrument’ was het glasharmonica, dat bespeeld moet worden met natte vingers. Om een of andere reden vond ik die instructie erg ontroerend.
Benny Blisto van restaurant Bak serveerde vervolgens een salade van rode kool, biet, rode ui, mierikswortelcreme en kervel. Rode kool en biet samen leek me net zoiets als kapucijners gecombineerd met bruine bonen, maar het was erg lekker, niet in het minst omdat we mochten eten terwijl er snelle muziek werd gedraaid van de band Go Back To The Zoo en ook nog eens in stroboscooplicht. Chef Benny zei na afloop dat hij zin had gehad om ‘iets heel erg fucked ups te doen’, maar ik had er juist een genoegen in geschapen om na het nemen van een hap in het flikkerlicht en lawaai stoïcijns voor me uit te kijken, alsof ik over een kaars heenkeek met het Adagio C-Dur für Glasharmonika op de achtergrond.
Maartje Wortel had drie weken in een bejaardenhuis verbleven en las daar een verhaal over voor. De schrijfster was op een dag door een van de bewoners uitgenodigd om met hem mee te gaan naar zijn kamer, maar alleen als ze 'stout' zou zijn. Een andere bewoner liep de hele dag rondjes door de gezamenlijke woonkamer, 'alsof ze tegen de tijd in wou lopen'. Het deed Wortel verzuchten: 'Alles gaat zo snel voorbij, en ik zit er middenin'. Ook schreef ze: 'Tijd is een nauw, klein hok met een deur waarvan ik de code niet ken'.
Vanaf dat moment werd tijd de rode draad van de avond, zeker toen het ging over ‘Unarius’ (http://www.unarius.org), een in de jaren ‘50 gestarte gemeenschap aan de westkust van de Verenigde Staten, die gelooft in de irrelevantie van tijd en het bestaan van andere dimensies. Of zoiets. Er werd een stuk uit 'The Arrival' vertoond, ruim 30 jaar oud, over de landing op aarde zoveel honderdduizend jaar geleden van een UFO. Uit de schotel kwam een engel die begon te praten tegen een opgeschrikte holbewoner. Bij de start van de film stond vermeld: 'Based on a true story' - dat was grappig. En voor de holbewoner die plotseling de goedheid voelde van de vreemde bezoeker, voelde ik compassie. 'I feel this good thing in me', zei de B-acteur die hem speelde. Ook stelde hij vast dat het licht dat uit de UFO scheen weliswaar fel was, maar hij er tóch niet door werd verblind. En de engel zei ook hele diepe dingen: 'Each life you live is like a day at school'.
Luuk Bouwman liet vervolgens wat nog helemaal niet geëdite stukjes zien uit zijn documentaire over kunstenaar/musicus Dick Verdult, die als Dick El Demasiado furore maakt in Zuid-Amerika met moderne cumbia's: traditionele Colombiaanse liedjes vermengd met electronica. De beelden werken aanstekelijk: ik zag de DJ van de avond, Bas Bron van De Jeugd van Tegenwoordig, met een brede glimlach naar het filmscherm kijken. Vooral als Verdult zo hard lachte dat je zijn keelgat kon zien, of net alsof onder stroom gezet door een huiskamer danste. 'He's like five things at the same time,' zei iemand in de documentaire, waarmee het thema van de avond werd herbevestigd.
Archeoloog Jerzy Gawronski sprak over de Amsterdam, een VOC-schip vergaan in 1749 voor de kust bij het Engelse Hastings. Ik was nog aan het nagenieten van Verdult, dus het ging een beetje langs me heen. Ik geloof dat Gawronski het schip, dat hij 'a sunken Pompeii' noemde en dat daar nog altijd onder het zand verborgen ligt, per reuze-aquarium naar Amsterdam wil vervoeren, waarna bezoekers er in kunnen duiken om een voorwerp te vinden, bijvoorbeeld een bordje of een rietje (hadden ze toen al! wist ik niet!), om dat dan af te geven aan de archeologen, die het dan gingen schoonspoelen en conserveren. Ik geloof dat dit het plan is, maar zoals ik al zei: ik was in gedachten nog aan het meeboogie’en met Dick Verdult.
Ook toen er tot slot drie heel korte films werden vertoond van Samson Kambalu. Al gaat deze (https://www.youtube.com/watch?v=ghr67Q0n1TQ), van een man vertwijfeld toenadering zoekend tot een geldautomaat, voorlopig niet meer uit mijn gedachten. Daar kan geen geheugenverlies iets aan veranderen.
