Kunstenares Jeanne van Heeswijk kan dat. De oorspronkelijkheid zit in haar rode wangen. Ze laat zien waar zij geweest is. De inhoud van haar pasjesdoos komt op de muur voorbij. Volgens de doos is Jeanne heel veel. In de microfoon somt zij haar titels op en vraag ik mij af waarom dit interessant is. Jeanne is kunstenares, dus het zal meer zijn dan de aaneenschakeling van haar cv. Niks wordt een doos, gevuld met pasjes uit haar carrière. Wie wat (iets) bewaart, die heeft wat (kunst). Mits je vaak genoeg wordt uitgenodigd voor beurzen in China. Want wat als alles mislukt? Als Jeanne na dat pasje van de Jan van Eyck Academie geen nieuwe pasjes had gekregen? In mijn portemonnee durf ik niet te kijken. Laat staan dat er thuis een doos ligt waar iets van te maken valt. Soms is er niks. Dat is het moment dat je zult moeten zoeken.
Naar klotsend water. Druppels. Iemand plast. Filmmaker John Scoop toog een lente door Californië en filmde wat hij zag. Een gedeelte dan, het gedeelte waar hij het geluid van oude films onder zette. De jongen vertelt over zijn film die op biënnales vertoond zal gaan worden. Pet op zijn hoofd, ogen gesloten. Boven bij de douches, waar Karel ternauwernood rechtop kon lopen, wordt een fles wijn opengedraaid. Een glas wordt in geschonken. Klokkloklok. Het is net na de pauze en we kijken naar een duiveluitdrijving. Een kat likt zichzelf schoon in een kamer zo vies dat je hoopt er nooit te hoeven leven, maar weet dat als het zover is, alles oké is. Als je alleen bent met de duivel, maakt niet zo veel meer uit. Het meisje dat uitdrijft draagt een kort rokje, de man die uitdrijft heeft een diepe navel. Tussen zwarte haren, hoopt stof zich op tot een wereld zo groots als het heelal in vergelijking met moeder aarde. Tien jaar was Philae onderweg. Op 12 november om 08:35 landde de ruimtesonde op komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Er werd geklapt. Misschien was er leven?
‘En nu heb ik dus tóch een uitgever gevonden en gaat iemand, die iets met Pulp Fiction te maken heeft, de muziek schrijven,’ sluit Raoul de Jong, de schrijver die de avond begint, af. Out of oeuvre wordt wat. Zijn vriend zit op de tweede rij en maakt foto’s. Zijn ogen fonkelen net als die van Elfie Tromp en Jerry Hormone over een paar uur zullen doen. Relaties kunnen het onzichtbare zichtbaar maken. Als je alleen een Bonuskaart hebt en iedere zoektocht mislukt, wordt dan verliefd. Op iets waardoor je gaat fonkelen. Zoals kleurarchitect Lisette. Ze liep naar beneden, de kelder van het Justus van Effencomplex in, naar het raam dat open stond en sloot het af. Het kozijn had exact dezelfde kleur groen als die zij voor het complex gebruikt had.
