Het klinkt als een slechte grap, maar dat is het niet. De dag ervoor had ik namelijk een afspraak met een collega die luisterde naar de naam; José Maldonado. Het was de eerste en enige keer dat ik hem zag. Toen hij het café binnenliep waar we hadden afgesproken viel het mij meteen op dat hij enige uiterlijke gelijkenissen toonde met mij. Waarom ik er aan dacht weet ik niet, maar ik meen me te herinneren dat ik er specifiek aan dacht dat het voor iemand die ons beiden niet goed kende moeilijk zou zijn om ons van achteren te onderscheiden. Dat bleek nu inderdaad het geval.
Met dit in het achterhoofd keek ik naar de eerste video van de avond. Een werk van Severin Bunse, over het Dizzie effect in Photobooth. Wanneer het programma een gezicht herkent, dan verschijnen er blauwe vogeltjes in beeld die als een aureool om het hoofd van de persoon die zich voor de camera heeft genesteld heen cirkelen. Deze vogeltjes verschijnen bijvoorbeeld niet wanneer u een boek voor de camera houdt, of een asbak. Maar zodra u uw hoofd in het kader brengt verschijnen ze weer.
Speciaal voor deze avond hebben de organisatoren ook een make-up artist uitgenodigd die gaat proberen hem tijdens de avond zo op te maken dat het programma hem niet meer kan herkennen. Aan het einde van het programma zou het resultaat van het experiment worden getoond.
De volgende kunstenaar op het podium was Jo Caimo. Hij is een Antwerpse kunstenaar die ooit een bluetooth headset heeft ingeslikt, en daar met een camera zo groot als een aspirientje een documentaire over heeft gemaakt. De titel van het werk is: “inner rhytms”. In de korte uitsnede van de film zien we enkele minuten lang de ingewanden van de kunstenaar, en de headset die daar ergens ligt verstopt. De redactie Lost & Found had hem gevraagd het trucje live te herhalen. Maar Jo wilde geen circusattractie zijn, en had daarom iets anders bedacht. Hij wilde een live brainstorm met het publiek, waarbij hij het publiek vroeg om op basis van een schets die hij op het grote scherm toonde ideeën en schetsen te maken die hem konden helpen bij het realiseren van een toekomstig werk. “Camera’s worden in onze samenleving vooral op pornografische en militaristische wijze ingezet, terwijl ze zouden kunnen worden gebruikt om afstand te nemen van het zelf, en voor het vergaren van zelfkennis”, antwoordde jo toen hem werd gevraagd zijn schets toe te lichten.
De beurt was aan muzikant Vincent Niks, bekend van zijn band “De Dood”. Op deze avond was Niks echter uitgenodigd om gedichten voor te dragen. Met meer energie dan poëtisch vernuft joeg hij enkele van zijn verzen er doorheen. Met zinnen als: “Liegen tegen je ouders over je leeftijd, dat doe je niet.” Of: “Een landverrader; het ligt daar!” De gezonde portie zelfhaat die Niks direct na zijn optreden uitspuwde maakte veel goed. Deze avond is ook niet in het leven geroepen voor de vertoning van gelikte meesterwerken, maar bied alle ruimte aan de deelnemers om dingen te doen en te tonen waar ze zelf ook niet zeker van zijn. Juist dat recept maakt Lost & Found zo bijzonder.
Eén van de hoogtepunten van de avond is de soap van Lernert Engelberts en Arnoud Holleman getiteld: “Driving Miss Palmen”. Een soap met karakters als Connie Palmen, George Baselitz, en Rudy Fuchs. Het bijzondere aan deze soap is dat hij is gemaakt in India, met Bollywood acteurs die deze Nederlandse celebrities vertolken. Zo krijgen de intellectuele karakters en hun uitlatingen over hun werk een komisch en onverwachte werking, zoals wanneer Miss Palmen tegen haar chauffeur aan het klagen is over het feit dat de critici geen onderscheid kunnen maken tussen de echte Connie, en de fictieve Connie, gevolgd door dramatische shots en tegenshots en typische Bollywood muziek om het dramatische effect te versterken.
Na de pauze volgde onder andere de presentatie van Lex Reitsma’s De show van Gijs en Emmy, een documentaire over de legendarische modeshow van Gijs Bakker en Emmy van Leersum uit 1967. Van deze sensationele show waarin futuristische sieraden werden getoond, is merkwaardig genoeg maar één foto over gebleven. Reden voor Grafisch vormgever Lex Reitsma om een filmische reconstructie te maken van deze avond. De film gaat in première in het Stedelijk Museum van Amsterdam, als onderdeel van een tentoonstelling die aan deze modeshow is gewijd.
Roel Wouters, die naast Alma Mathijssen en Julia van Mourik als gast redacteur de avond had samengesteld, presenteerde http://orteil.dashnet.org/nested; een site waarop het universum is onderverdeeld in mapjes en eindeloze sub-mapjes waar je steeds verder op kunt klikken, een soort eigentijdse variant van de Matroesjka pop.
De avond eindigde met het resultaat van de live make-up en het Dizzie effect. Ook nu de kunstenaar stevig onder handen is genomen door Winnie, die zijn gezicht heeft ingekleurd met blauw en witte stippen, blijft het Photbooth hem herkennen. De vogeltjes dansen vrolijk als altijd om zijn hoofd.
DJ Björn Ottenheim, die ook bij aanvang van het programma al de muziek verzorgde, zag nu toe hoe de stoelen in hoog tempo werden opgeruimd zodat er een dansvloer ontstond waar deelnemers en bezoekers nu swingend tegenover elkaar stonden.
Buiten kwam ik José tegen bij de uitgang. Het was toevallig dat hij er ook was. We bespraken de werken, de diverse toepassingen van gezichtsherkenningssoftware, en het meisje dat me voor hem had aangezien.
